Weekbrief 15 mei 2020
Lieve mensen,
Opnieuw een weekbrief, opnieuw proberen we u vanuit de Majellakapel te bemoedigen en een hart onder de riem te steken. Het is duidelijk, dat we voorlopig beter door kunnen gaan met de online-diensten en dat ook andere ontmoetingen voorlopig alleen met veel beperkingen kunnen. Wel gaan we binnen het bestuur voorzichtig nadenken over welke mogelijkheden er zijn. Als we in de kerkzaal de stoelen op 1,5 meter afstand van elkaar zetten is een dienst met ongeveer 30 aanwezigen mogelijk. Hoe gaan we om met koffiedrinken na de dienst? Kunnen we met in achtneming van diezelfde afstand weer een bijeenkomst houden met de literatuurkring? Kunnen we op diezelfde manier in het najaar de uitgestelde ledenvergadering houden?
Deze weekbrief staat vol met oproepen om vol te houden, en terecht, want we zijn er nog lang niet. Maar u weet nu in ieder geval, dat we er wel over aan het nadenken zijn. Uiteraard volgen we daarbij nauwlettend de aanwijzingen van de regering.
Op zondag 17 mei komt de dienst vanuit de Majellakapel, met ds. Peter Korver als voorganger. U kunt de dienst beluisteren en bekijken via https://majellakapel.nl/viering-vanuit-de-majellakapel-op-17-mei/l
Aan het eind van deze weekbrief vindt u ook de tekst om mee te lezen.
Ten slotte een verzoek: al wekenlang zijn er online-diensten, daar zijn ook kosten aan verbonden. Collectes worden echter niet gehouden. Ter gelegenheid van Pasen hebben we vanuit Vrijzinnigen Naarden-Bussum collectegeld overgemaakt naar de Voedselbank. Dat geld kwam uit ons sociaal fonds. Met Pinksteren willen we iets dergelijks doen. Daar is geld voor, u hebt daar zelf aan bijgedragen via de Kerstlijst en het is fijn, dat we dat geld nu kunnen gebruiken. Maar het zou ook fijn zijn als u het collectegeld voor de eigen gemeenschap, dat u de afgelopen tijd niet kwijt kon, gewoon zou overmaken naar het bekende bankrekeningnummer, onder vermelding van “collecte”. Met bij voorbaat dank!
Marijke Katerberg-Muns
Hoop
Hieronder een gedicht, geschreven door Emily Dickinson (1830-1886), in een vertaling van Ans Bouter.
Hoop is dat ding met veertjes
Hoop is dat ding met veertjes
Dat neerstrijkt in de ziel
Er wijsjes zonder woorden zingt
En nooit valt hij er stil
Hoe hard de wind ook waaien zal
Hoe hevig ook de storm
Hij die zovelen warmte biedt
Dat vogeltje houdt vol
Het klonk zelfs in het koudste land
En in het verste oord
Toch vroeg het mij in grote nood
Nog nooit om kruimels brood
Dickinson groeide op in een puriteins milieu van aanzien in Massachusetts – een oude Amerikaanse familie. Ze was in zekere zin overgevoelig. Het enige dat ze aankon was een bij of een vlinder of een boom die ze vanuit haar raam zag. Die dingen waren voor haar dramatisch genoeg. Haar gevoelsleven ging heen en weer van grote diepte naar grote hoogte, van wanhoop en hoop naar extase. Dat heeft ze ook knap in gedichten kunnen vangen.
Peter Korver
Hartelijkheid en hatelijkheid
In deze, voor iedereen, moeilijke tijd is er sprake van zowel veel hartelijkheid als ook soms van een uiting van hatelijkheid.
Zo kwam er een heel hartelijke brief met een puzzelboekje van Vivium, alsook een brief over de APK-keuring van de auto van Hetty, waarin alle vormen van service werden aangeboden. In het blad Vogels van de Vogelbescherming was ook een sympathieke brief opgenomen in verband met de corona-crisis. Je ziet overal dat mensen elkaar steunen en belangstelling voor elkaar tonen.
In onze afdeling Naarden-Bussum wordt wekelijks veel werk verzet om de Weekbrief samen te stellen, te produceren èn in de papieren versie thuis te bezorgen bij mensen die geen e-mail hebben. Veel dank voor die trouwe bezorging! Het is voor ons allen heel waardevol dat zo de band binnen onze afdeling levend wordt gehouden. Juist in dit soort situaties is het voor mensen heel belangrijk te ervaren dat je, ondanks het feit dat fysiek contact niet mogelijk is, toch de verbondenheid met anderen ervaart.
Meeleven doe je in deze tijd ook met al die mensen die niet in staat zijn hun beroep uit te oefenen vanwege de beperkende maatregelen. Velen vrezen hun baan kwijt te raken. Veel zaken en bedrijfjes lopen gevaar de economische crisis niet te overleven. Dat is heel hard. In de media wordt dan ook gewaarschuwd voor een toenemende kloof tussen welgestelden en armen.
Wie een vaste baan heeft of een pensioen plus AOW heeft niet veel te vrezen. Hoogstens zullen de pensioenen eens worden gekort. Dat is vervelend, maar niet onoverkomelijk. Maar voor mensen zonder vaste baan ziet de toekomst er veel minder rooskleurig uit.
Het is dan ook begrijpelijk dat mensen onder de leeftijd van de senioren soms moeite krijgen met de zware beperkingen, opgelegd door het kabinet, om met name de ouderen te beschermen tegen besmetting. Dan komt de vraag op of er nog van een balans sprake is tussen de economische offers en de bescherming van het leven van de senioren.
Dat alles is begrijpelijk. Maar ronduit onacceptabel is het als bekende Nederlanders, voorzien van een goed inkomen, de ouderen gaan beschouwen als dor hout, dat maar moet worden opgeruimd.
Gelukkig zijn het maar enkelen, die dergelijke hatelijke uitspraken doen. En ze krijgen ruimschoots kritiek.
In het algemeen zijn jongeren en ouderen solidair en begripvol tegenover elkaar. Dat leidt tot medeleven met elkaar en hartelijkheid.
En dat is hartverwarmend.
Rob Nepveu
17 mei 2020, Thema: Volhouden in tijd van beproeving.
Na het welkom en het aansteken van de kaarsen wordt uit Tussentijds lied 8 vers 1 en 3 gezongen
Tekst: uit de woestijnvaders
Toen de heilige abt Antonius in de woestijn verbleef, overvielen hem eens lusteloosheid en zeer sombere gedachten. En hij sprak tot God: “Heer, ik wil gered worden en mijn gedachten staan het me niet toe. Wat moet ik in mijn kwelling doen? Hoe kan ik toch gered worden?” En hij stond even op, ging naar buiten en toen zag Antonius iemand gelijk hijzelf die zat te werken, dan van zijn werk opstond en bad, en weer ging zitten om aan zijn snoer te vlechten, en daarna opstond om te bidden. Het was een engel van de Eeuwige, uitgezonden om Antonius terecht te wijzen en gerust te stellen. En hij hoorde de engel zeggen: “Doe zo en u wordt gered”. En het horen hiervan schonk hem grote vreugde en moed. En hij deed aldus en werd gered.
Toelichting bij De vergeetachtige engel van Paul Klee
Deze tekening van de Duitse kunstenaar Paul Klee draagt de titel Vergesslicher Engel, vergeetachtige engel. Hij maakte het in 1939, op een moment dat Europa al donker was gekleurd. Al sinds 1933, niet lang nadat Hitler aan de macht was gekomen, was zijn werk als ontaarde kunst aangemerkt. Hij vertrok toen naar Bern. In 1937 vond een expositie plaats in München, waarin de nazi’s lieten zien wat zij als ontaarde kunst beschouwden. Op deze tentoonstelling waren ook zeventien schilderijen van Paul Klee te zien. Zijn werk werd vervolgens verwijderd uit de openbare collecties in Duitsland.
Kijken wij een moment naar deze engel. De donkerte en dreiging van zijn tijd lijken afwezig. We merken lichtheid en eenvoud op. Geen engel der wrake, maar één die met vrede naar binnen gericht is, de handen gevouwen. Hij of zij is vergeetachtig. Wat vergeet ze? De crisis, de angst, het geweld van haar tijd? Een bewust uitbannen daarvan om een innerlijke balans te vinden, die los staat van alle onrust gevende indrukken van buitenaf? Om het zo vol te houden en zich niet van de wijs te laten brengen? Doet de engel van Paul Klee niet denken aan de engel die de gekwelde abt Antonius in de woestijn voorhield: vergeet nou eens even al je getob, laat het los en houd vast aan een gewoon en vast dagritme.
Lied: Tussentijds 5 : 1,3,4. In de veelheid van geluiden
Overdenking
We beleven ongewone tijden, op z’n zachtst gezegd. Velen van ons worden voor het eerst geconfronteerd met de werkelijkheid dat je dringend wordt gevraagd ‘blijf zoveel mogelijk thuis’. Op de Belgische televisie hoor ik ze steeds zeggen: ‘Blijf in uwen kot!’ Dat valt niet mee. Niet voor jonge mensen die de wereld willen ontdekken, die zoveel mogelijk mensen willen ontmoeten, die het leven willen vieren. Niet voor mensen die het thuis helemaal zo leuk niet hebben en zich bevrijd voelen als ze er even uit zijn. Niet voor de mensen die in een flat, zonder tuin, wonen. En helemaal niet voor ouderen die soms zelfs moeten leven tussen de vier muren van een kamer en hun kinderen en kleinkinderen niet mogen opzoeken of ontvangen. Het valt niet mee om niemand in de armen te mogen sluiten.
Het is een confrontatie om ineens op jezelf terug geworpen te moeten zijn, zonder echte ontmoeting, zonder aanraking, zonder al die activiteiten die afleiding geven. Ja, je hebt de telefoon, internet en tv, maar dat heft het alleen zijn niet op. Het is in deze tijd voor velen alsof ze ineens onderduiken bij zichzelf. Wat kom je dan bij jezelf tegen? Zijn het mooie gedachten, een gevoel van warme verbondenheid met mensen die nu even niet bij je zijn, een verbondenheid met het leven zelf, met God misschien, zijn er goede herinneringen, is er ruimte om plannen te maken, of merk je een gevoel van verlorenheid, van leegte in jezelf, eenzaamheid, verdrongen emoties? Het is voor veel mensen niet altijd gemakkelijk om alleen met zichzelf te zijn. Om aan die ongemakkelijkheid te ontsnappen kan je de hele dag muziek aan hebben om de stilte te doden, of steeds op je telefoontje naar berichtjes kijken of films zien.
De kunst om in stilte op één plek te leven en alleen te zijn wordt al meer dan 17 eeuwen verstaan in de christelijke monastieke traditie. De eerste woestijnmonniken trokken zich vrijwillig terug in een kleine kluis en leefden verspreid in de woestijn. De woestijn staat symbool voor saaiheid, eentonigheid, gebrek aan prikkels. Daar speelde hun leven zich af, daar aten ze, daar werkten ze en daar waren ze aan het bidden. Het was niet een opgelegd lot, ze hadden er vrijwillig voor gekozen, ja ze hadden er verlangend naar uitgezien. Zo konden ze een leven leiden waarin ze konden groeien naar meer zelfkennis, naar een zuiverheid van hart, naar een groter mededogen voor elke mens, naar een wezenlijke verbondenheid met God.
Kunnen we leren uit die eerste beginperiode van het kloosterleven, die in bepaalde opzichten iets weg heeft van het isolement dat we nu ervaren, de een meer en ernstiger dan de ander? Als je al dan niet noodgedwongen thuis moet blijven op één plek en het daar moet uithouden met jezelf of met huisgenoten, dan zijn er aandachtspunten die je kunnen helpen er iets goeds van te maken, zodat het binnen blijven en alleen zijn een goede tijd wordt, ja, een leerschool.
Het eerste wat de woestijnvaders leerden, was om op je plek te blijven. Er is immers de neiging om te vluchten als het te saai wordt op één plek en je teveel geconfronteerd worden met jezelf. De monniken houden ons voor: zet door, volhard, vlucht niet. Als je moeilijkheden hebt op je werk, in je huwelijk of je relatie, loop niet weg, probeer niet iets of iemand anders, blijf op je post, blijf trouw aan wie op je weg is gekomen. Wie noodgedwongen op één plek moet blijven: aanvaard het.
Het tweede dat ze voorhouden: zoek de discipline van een vast dagritme. Sta steeds op dezelfde tijd op, heb een vaste indeling van de dag van eten, bidden, werken, ontspannen en ga steeds op tijd slapen. Structuur en regelmaat helpen, juist als je voelt dat je leven ontregeld en doelloos is. Weet dat de lastige dagen erbij horen. Houd vol. Loop niet weg en houd vol.
Het derde wat de woestijnvaders leerden was: aanvaard wie je bent, aanvaard je tekorten en mislukkingen. Om voor langere tijd alleen met jezelf te moeten zijn, is mildheid met jezelf nodig. Om ineens voor langere tijd met huisgenoten op een beperkte oppervlakte te moeten leven is hetzelfde nodig. Wees verdraagzaam, aanvaard dat anderen ongemakkelijke kantjes aan hun persoonlijkheid hebben, net als jij. Laat het oplegde samenzijn een oefening worden in verdraagzaamheid en geduld. Houd vol! Wanhoop niet. Je moet heel je leven lang leren om met jezelf en met anderen samen te leven. Zelfs met onze dierbaren, zelfs met onze levenspartner moeten we leren hun anders-zijn te verdragen. Als dat eens misgaat, weet dan dat dat erbij hoort en je gewoon met veel moed opnieuw beginnen moet. Je kan bij irritaties en onenigheid weglopen en op zoek gaan naar een ander die je gelukkiger maakt. Tot blijkt dat die weer andere eigenschappen heeft die schuren. Houd het uit met de mensen die God op je weg heeft geplaatst, heb het goed en loop bij problemen niet weg en houd vol.
Misschien raakt de engel van de vergeetachtigheid je aan. Die kracht, die aanwezigheid die je doet vergeten wat je zo verkeerd vindt aan jezelf of aan anderen. Die je leert het vol te houden als het leven moeilijk is.
Amen.
Gebed
Geest van God,
hoe kunnen wij u aanspreken?
Gij zijt een kracht in onze vertwijfeling en angst,
een vertroosting als we ziek zijn en lijden.
Wees om ons heen, wees in ons,
als wij de gevolgen ondervinden van het virus dat zo dreigend in ons midden is komen wonen.
Wees een beschermer voor hen die ziek zijn geworden.
Wij bidden om hoop en genezing.
Wij bidden voor allen die werkzaam zijn in de gezondheidszorg en het openbaar bestuur,
dat zij steeds de moed, de kracht en compassie mogen bewaren
die zo hard nodig is.
Versterk ons geloof en onze hoop
zodat ook wij kunnen bijdragen aan het welzijn en geluk van anderen.
Amen.
Lied: Tussentijds 211 : 1,3. God schenk ons de kracht
Zegenwens
Mogen wij voor elkaar een zegen zijn,
bij alles wat ons te doen staat,
alles wat we beleven mogen,
alles wat ons overkomt.
Mogen wij voor elkaar een zegen zijn,
in het leven dat we samen delen,
zo kwetsbaar als het is.
Mogen wij vandaag
voor elkaar een zegen zijn,
en daarin ons gezegend weten,
door God, de grond van ons bestaan.
